Als de ochtend en de avond

elkander ontmoeten

en ’t jaareind nadert,

sluit de weemoed binnen.

Als ’t laatste blad gevallen,

de bomen hun naakte takken

naar de hemel reiken.

Schreiden mensen stil

langs de laatste rustplaats

van hun geliefden.

Ze leggen ingetogen een bloemboeket

als teder afscheid

van wie hen zo dierbaar was.

Als straks de winter

genadig de kale bodem

kortstondig met een wit sneeuwtapijt bedekt.

Zitten de lenteboden onder de bevroren korst

klaar om bij het lengen van de dagen

de nieuwe lente, het nieuwe leven,

kleurig en overmoedig

te begroeten.