Exit ,de oude beuk

Ooit hebben we onze naam gekerfd

in zijn eeuwenoude bast.

Wijl niemand het bemerken kon

de zoete naam van ‘t eerste lief beschreven

Paartjes hebben zich verscholen

onder ‘t bruine bladerdek

en d’ eerste liefde zacht geproefd.

Ontstaan lang voor wij ooit

hier waren neergepoot,

wisten wij met zekerheid

dat hij in al zijn statig rijzen

boven alle andere bomen uit,

de enige constante was

in ons wankele bestaan,

en dat hoe zeldzaam ook de keren

zijn schaduw ons zou strelen

hij ons herinneren zou

aan ons vergankelijk verblijven

in deze aardse tuin.

Ik heb de storm gehoord

het schabouwelijk nachtelijk braken

van ontketend natuurgeweld,

Het kraakte tot in zijn voegen

En ik huilde zonder tranen toen hij neerlag

en nooit meer schaduw geven zou

nooit nog tot schuilplaats dienen

van teder minnevuur,

deze onsterfelijke liefdesboom.