De oude pastorie.
De oude pastorie.
Ik zie vanuit mijn venster de oude pastorie
tussen duizend tinten groen verscholen.
De tuin was ooit het podium waar poëten debiteerden.
Waar de mooiste verzen in ritme en in klanken
’t publiek konden verrukken.
’t Is stille nu tussen de eeuwenoude bomen
Maar in de ruwe basten zitten de letters nu verscholen
Maar als de zon is neergestreken
en je zeer goed luistert dan hoor je
het ritme en de rijmen de woorden en de zinnen
gefluisterd door de wind,
in het duizend kleurig bladerdek weerklinken.
Auteur:
Hugo Verhaege