We hebben wat eelt op onze ziel

en dromen van verloren zomers.

Wat groeven in ons gelaat

van lang verdragen pijn.

Maar toch weerkaatst het licht van de nieuwe morgen

wat kleur op onze bleke wangen.

Wat hoop op een nieuwe dageraad.

Het steeds hernieuwend leven van de lente.

Het barsten van de botten aan de kale takken.

En wij, wij hopen weer op de nieuwe bloesem,

op het teder begin van een nieuwe liefde.

Want ons hart heeft meerdere kamers

en in één ervan zit onze eerste echte onvervalste schat

 warm geborgen, zij of hem die ons is voorgegaan.