Er zit een hond bij de buren

En die blaft naar mij

Eigenlijk is het praten op zijn honds

Want als ik naar hem toe ga en luister

Dan kijkt hij met zijn droeve hondenogen

Vertederend naar mij

Omdat ik naar hem luisteren wil

En dan blaf ik op mijn eigen onnavolgbare wijze

Naar hem terug

En zo komen wij, hij op zijn honds

En ik op mijn menses wijze

Tot een conversatie

En we begrijpen elkaar

Of dat denk ik toch

De hond en ik

Want hij is alleen, en ik

Evenzo

Wat kan geluk toch soms zo eenvoudig zijn

De hond en ik

Die elkaar begrijpen

Hugo