’t Is avond en ik zie de zon in een intens warme gloed tussen de bomen in het bos afscheid nemen van de dag en het is stil, onwezenlijk stil alsof ik alleen op deze wereld ben maar dan hoor ik een beltoon en hoor haar stem en mijn lege huis vult zich met blij verwachten en we praten met elkaar en morgen zal de zon er weer zijn tussen de grijze wolken door en schrijven we samen een nieuw en boeiend verhaal van hoopvol verwachten Hugo