De oude pastorie.

Ik zie vanuit mijn venster de oude pastorie

tussen duizend tinten groen verscholen.

De tuin was ooit het podium waar poëten debiteerden.

Waar de mooiste verzen in ritme en in klanken

’t publiek konden verrukken.

’t Is stille nu tussen de eeuwenoude bomen

Maar in de ruwe basten zitten de letters nu verscholen

Maar als de zon is neergestreken

en je zeer goed luistert dan hoor  je

het  ritme en de rijmen de woorden en de zinnen

gefluisterd door de wind,

in het duizend kleurig bladerdek weerklinken.