Een beetje eelt
We hebben wat eelt op onze ziel
en dromen van verloren zomers.
Wat groeven in ons gelaat
van lang verdragen pijn.
Maar toch weerkaatst het licht van de nieuwe morgen
wat kleur op onze bleke wangen.
Wat hoop op een nieuwe dageraad.
Het steeds hernieuwend leven van de lente.
Het barsten van de botten aan de kale takken.
En wij, wij hopen weer op de nieuwe bloesem,
op het teder begin van een nieuwe liefde.
Want ons hart heeft meerdere kamers
en in één ervan zit onze eerste echte onvervalste schat
warm geborgen, zij of hem die ons is voorgegaan.
Auteur:
Hugo Verhaege