Soms is de stilte zo oorverdovend

dat je het huis uitvluchten wil.

Pratend in mezelf fiets ik de velden in,

in steeds groter wordende cirkels.

Maar de stilte fietst met me mee

en ik keer terug naar hetzelfde punt

waar ik vertrokken ben.

En oorverdovend is de stilte.

Is er iemand die met mij fietsen wil

en praten en lachen

zodat de stilte doorbroken wordt.

We zullen praten niet over morgen

maar over nu,

hoe mooi de wereld is als je fietst

en deelt met elkaar.

Dan kan de stilte soms zalig zijn

als die doorbroken wordt

door de stem van geliefden.