Stilte

Ze wandelden in stilte,

alsof ze reeds alles

lang geleden al

hadden gezegd.

Toen ik hun pad kruiste,

ik was trouwens alleen,

groette ik hen

zoals ik altijd wel deed

telkens ik iemand ontmoette.

Ze keken ietwat verbaasd.

dat ik de stilte verbrak

en het geluid van mijn stem

hun ontwaken deed

uit de lethargie

van hun dagelijks sleur.

En zij groetten  terug,

heel timide,

maar toch opgelucht.

En de stilte brak in ontelbare

regenboogkleurige splintertjes.

 

Hugo